طوفانهاي طاعوني سواحل خليج فارسبادهاي ايران هرگز بدرجه طوفان نميرسد ، و به ندرت هولناک مي باشند ، اما در سواحل خليج فارس صرصرهاي سهمگين و مرگ آساي ميوزد. اين بادهاي طاعوني را باد موسوم يعني صرصر زهر آگين مي خوانند ، و حتي در نقاطي که سام يئل خوانده مي شود ، که از کلمات ترکي يئل بمعني باد و سم يعني زهر عربي ترکيب يافته ، همين همين معني را قصد مي کنند.باد سمموم فقط در فاصله 15 ژوئن و 15 اوت بحرکت در مي آيد ، که دوره شدت گرما در در ساحل خليج فارس است اين باد با زوزه سهمگين همراه استو سرخ سرخ رنگ و آتشين جلوه مي کند ، و مخصوصا هنگام روز به هر که برسد همانجا خفه کرده معدومش مي سازد. نتيجه شگفت انگيز اين بادهاي طاعوني تنها مرگ و مير ساده افراد نيست ، بلکه وضع تجزيه اجساد و قربانيان آن است. چنانکه بدون اينکه صورت و هيات ، و حتي رنگ و روي خود را از دست بدهند تحليل مي گردندبطوريکه چنان مي نمايد که فقط در خواب مي باشند، در صورتي که مرده اند ، چنان که اگر عضور از اعضاي بدن آنها را لمس کنند ، آن قطعه از بدنشان جدا شده همچنان در دست انسان باقي مي ماند . در سال هزار و ششصد و چهل و هفت ميلادي ، يکنفر شاطر يعني نوکر پياده ، بنام محمد علي که براي من کار ميکرد ، هنگام مراجعت از بصره به هرمز ، در موقع وزش اين باد مرگ آسا حامل يک بسته نامه بود ؛ او در سر راه خود شاطر شاطر ديگري را بروي زمين افتاده را يافت که از آشنايان وي و چون وي ، حامل نامه اي بود . محمد علي پنداشت که اين آدم خوابيده است ، بازويش را کشيد تا بيدار شود اما با کمال تعجب مشاهده کرد که باز همچنان در دست وي باقي ماند، و آنگاه به هر قسمت از بدن قرباني تيره بخت دست ميزد دستهايش همچنان که در گرد و خاکي فرو برد ، در آن فرو ميرفت.
منبع : سفرنامه شاردن
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر